Het levensverhaal van de 24-jarige sporter leest als een roman. Maar dan wel een met een dramatisch verloop en gelukkig ook met een positieve wending. "lk was 16 jaar en had een opgevoerde scooter van een vriend van mij geleend. En ik de weg op. En dan gebeurt het: plotseling moest ik remmen voor een auto, die vlak voor me reed. Uitwijken kon nog net, maar toen kwam er een tegenligger, die ik niet meer kon ontwijken." De gevolgen voor Jeroen waren dramatisch: een deel van het been tot de knie moest geamputeerd worden. Maar dat was nog niet alles: een infectie zorgde ervoor, dat er nog een deel aangetast werd. Het resultaat was, dat het grootste deel van het linkerbeen van Jeroen er af moest. Met een prothese gaat Jeroen verder door het Ieven.
 
"Sport is een goed middel om zoiets te verwerken," vertelt Jeroen in de kantine van De Spartaan, bij de baan, waar hij al zoveel uren doorbrengt. "En toen ik een folder over de Paralympics zag, besloot ik me hierop te richten. Hoogspringen is echt mijn ding geworden, dankzij Arno Mulder, de trainer van de nationale selectie op Papendal, die me er op wees, dat ik hierin meer zou kunnen bereiken dan met hardlopen. Bij mijn vorige vereniging in Haarlem ontdekte ik, dat ik aanleg voor atletiek had. En nu ik me gespecialiseerd heb in het hoogspringen, ben ik ook goed vooruit gegaan." De prestaties liegen er ook niet om: de limiet voor de Olympische Spelen in Rio staat op 1,64 meter. En daar zit Jeroen al ruim boven. Het resultaat is een plek acht op de wereldranglijst. Maar dat gaat niet vanzelf: drie keer in de week is de Spartaan op de baan te vinden, waar hij getraind wordt door hoofdtrainer
Anthony Ott. "Daarnaast ben ik op vrijdag in Papendal voor de centrale training en 's zondags doe ik krachttraining in de sportschool."
 
En dan moet er ook nog gewerkt worden. Want leven van de sport kan Jeroen nog niet. "Dan moet je een A-status hebben. Dat zou wel mooi zijn. Nu krijg ik alleen een reiskostenvergoeding." In het dagelijks leven houdt Jeroen Teeuwen zich bezig met.... het maken van protheses bij een gespecialiseerd bedrijf in Noordwijkerhout en het geeft me veel voldoening. Maar het is best een pittige combinatie: vier dagen van negen uur werken en daarnaast de trainingen.
Hoe vindt je familie het, dat je al zo ver bent gekomen? "Mijn moeder is apetrots! Ook hier bij De Spartaan zijn ze blij met de nominatie. En nu maar duimen, dat het goed gaat." Het zou een terechte beloning zijn voor deze sportieve Spartaan, die van een negatieve ervaring in z'n leven iets heel moois gemaakt heeft.
 
Tekst: Harry van den Aardweg
Foto: Inge Hondebrink