Kees was vrijwilliger in optima forma. Bij De Spartaan heeft hij vrijwel alle denkbare functies vervuld en ingevuld met een enorme passie. Niet alleen functies die beschreven staan in de organisatie structuur van een vereniging maar ook heel veel werkzaamheden die geen naam hebben. Kees van Ruiten laten een enorme leegte achter.

 

Toen ik in een grijs verleden atletiekmedewerker was bij de oudste courant van Nederland moest ik ook verslag doen van de Schipholloop. In een tijd dat marathons lopen nog voornamelijk aan wedstrijdatleten was voorbehouden en wedstrijden voorbij de klassieke afstand spaarzaam waren. Mannen van de lange adem uit Kennemerland en de duin- en bollenstreek liepen rond de Haarlemmermeer (61 kilometer) in het eerste weekend van November. Ik zat in een busjes om het wedstrijdverloop te bekijken en zag ook een mannetje van De Spartaan met een typisch loopje midden in het veld. Hij liep de benen uit z’n lijf, zo leek het. De kop groep passeerde het marathon punt onder de 2uur 40 en trok hard door om onder de vier uur of net daarboven te finishen. Kees van Ruiten liep in 1988 rond de 25e plek in een veld van 75 en kwam uit op  4 uur 42 met doorkomst in 3u.11min.50sec. op de marathon. Een tijd waar we nu U tegen zeggen maar waar ik Kees nooit over heb gehoord.

 

Bij mijn komst in het najaar van 1996 was het loopje van Kees nog steeds herkenbaar want de knieën en de heupen waren steeds pijnlijker bij het hardlopen. Hij ging niet meer met de snelle jongens mee maar liep met beginners en gaf raad. Steeds meer bemoeide hij zich ook met zaken op de rand van wedstrijd en recreatie. Loopgroepen maar ook accommodatiezaken. Maar ook op andere terreinen bij andere verenigingen: carnaval, harddraverij en jeu de boules, bijvoorbeeld. In de atletiek was hij op zijn plek en zat in bestuur, jury, wedstrijdorganisaties, accommodatie cie., ploegleiding en nog veel meer.

 

Hoewel Kees geen echte bestuurder was vervulde hij toch vanaf 2001 (als opvolger van Piet Waaning) voor een vijftal jaren het voorzitterschap van de Spartaan. Het tekende hem dat hij met zich met zijn hele ziel en zaligheid gaf voor de club. Hoogtepunt was het NK junioren in 2003 waar zijn zoon Rick goud won bij het hoogspringen. Maar op de achtergrond was Kees de stuwende kracht van een uniek kampioenschap met een meer dan voortreffelijke organisatie en met vier gouden en twee zilveren medailles voor Spartaan atleten.

 

Inmiddels had ik niet alleen kennis gemaakt met de eeltige werkhanden van tuinder van Ruiten (en advies over mijn tuininrichting plus meerjarige planten van eigen kweek gekregen) maar ook met zijn prettige manier van aanpak. Achter de schermen, in een terloops gesprekje, met inschakelen van anderen plus contacten met bijvoorbeeld de gemeente of (als unieraadslid) binnen de KNAU. Vaak informeel. Niet volgens het boekje zou de indruk kunnen wekken dat het niet klopte maar het klopte wel. Kees van Ruiten verstond namelijk de kunst om anderen in te schakelen, informatie op te zuigen en anderen om raad te vragen en toch zichzelf te blijven. Bij mijn afscheid als trainingscoördinator kreeg ik bijvoorbeeld geen groot cadeau. Kees drukte mij, na een kort praatje, een envelop met dollars in mijn handen met de woorden: “…dat kun je altijd gebruiken…”. Zoals altijd oprecht, praktisch en zonder poespas.

 

De laatste keer dat ik hem sprak was hij druk met een nieuw project: groenvoorziening van de Ter Specke baan. Na overleg met gemeente gingen ‘we’ in eigen beheer grasmaaien.

Hij stuurde behendig met zijn scootmobiel over de baan.

 “ Jongelui kunnen misschien niet alles wat de ouderen kunnen, maar een ding maakt alles goed, te zijner tijd kunnen ze hen opvolgen”, schreef hij als voorzitter een keer in het clubblad. Het zal heel moeilijk worden om Kees van Ruiten op te volgen. Diverse taken en functies die hij in zijn eentje vervulde zullen te zijner tijd door anderen moeten worden vormgegeven. Hopelijk in de geest van Kees. 

 

Een unieke vrijwilliger is niet meer. 

Gerard Lenting.