Stel jezelf eens voor
Ik ben Peter Jonkheer in 1953 in Hillegom geboren.
Na de middelbare school heb ik de PABO gedaan.
Na een achttal jaren als leerkracht gewerkt te hebben, heb ik me door de krappe arbeidsmarkt, eind 1982, laten omscholen en ben toen ruim 33 jaar werkzaam geweest als verpleegkundige in de psychiatrie. 
Ik heb drie zonen uit mijn eerste huwelijk. In 2015 ben ik getrouwd met Desideria, die ik tijdens een Spartaanmarathon-uitstap in Tirol, Oostenrijk, heb leren kennen.
Eind 2015 ben ik vervroegd met pensioen gegaan. Het niet meer hoeven werken gaf me de gelegenheid om veel in Oostenrijk te kunnen zijn en me als trainer voor De Spartaan te kunnen inzetten.

Hoe ben je bij De Spartaan terecht gekomen?
Van 1973 tot 1982 was ik voor het eerst lid van De Spartaan. Via een goede vriend van mij, Louis van Trigt, die toen al lid was, ben ik met De Spartaan in contact gekomen. Het beviel me erg goed en ik ben meteen lid geworden.
Ik bleek een redelijke middenafstandsloper te zijn en werd van 1975-1981 in de herencompetitieploeg meestal op de 800 meter en vaak ook op 4x 400 meter opgesteld.
Een van de hoogtepunten uit die tijd was voor mij het clubrecord, wat ik samen met Arie Rus, Aad Kortekaas en Ad van Doorn op de 4x400 meter liep. Een record wat ruim 20 jaar ongebroken bleef.

Toenmalig jeugdtrainer Nico Warmerdam vroeg me in 1978 of ik interesse had om jeugdtrainer te worden. Van 1978-1982 was ik met veel plezier trainer van de jongens D-junioren.
Doordat ik van baan wisselde, onregelmatig ging werken en mijn gezin veel tijd opeiste, zegde ik mijn lidmaatschip in 1983 op. In de jaren ’90 liep ik niet hard.
Vanaf 2000 heb ik de hardloopdraad weer opgepakt en in 2005 ben ik weer lid van De Spartaan geworden. 
Veel lopers uit de eerste periode toen ik lid was, waren toen nog steeds lid en ik voelde me gelijk weer heel welkom. De eerste jaren van mijn ‘tweede Spartaanperiode’ heb ik voor de lange afstanden getraind.
Het was weer Nico Warmerdam, toen recreatietrainerscoördinator, die me in 2009 vroeg of ik wellicht interesse had om training te gaan geven bij de recreatielopers. Nooit spijt van mijn 'ja' gehad. 
Na een aantal cursussen gevolgd te hebben, werd ik trainer van de B-groep (die van 19.00 uur op de dinsdagavond) naast de altijd zeer enthousiaste Lieskina Brouwer.
In 2014 stopte Lieskina met training geven en mocht ik haar roer overnemen. 
Een fijne groep lopers die B-groep. Het afgelopen jaar heb ik het niet –training- mogen- geven, daarom als iets heel naars ervaren.

Naast de B-groep ben ik de jaren daarna ook training gaan geven aan de dinsdagmiddaggroep en zaterdagmorgengroepen en sinds 2019 verzorg ik samen met o.a. Leo Onderwater, Anneke van der Veek en de weer teruggekeerde Lieskina, ook krachtoefeningtrainingen in onze prachtige eigen sportzaal.

In oktober 2019 heb ik als enthousiaste klaverjasser samen met mijn even enthousiaste vrouw Desideria, Corine Rotteveel en haar vriend Marcel de organisatie van de klaverjasavonden van De Spartaan overgenomen. We konden helaas ons eerste klaverjasseizoen door corona niet afmaken!

Kom je uit een sportieve familie?
Niet echt. Mijn ouders hebben nooit aan sport gedaan. In hun jeugd was vrije tijd schaars. Er moest gewerkt worden. De enige vrije dag, zondag, was echt de rustdag.
Ik heb tot mijn zestiende nooit aan sport gedaan, maar in mijn MULO-eindexamenjaar werd ik door klasgenoten uitgedaagd. Ze gingen op 1 maart 1970 meedoen aan een prestatieloop, een strandloop van 8 km georganiseerd door De Spartaan en de IJsclub Noordwijkerhout aan de Langevelderslag. Of ik ook zin had om mee te doen was hun vraag.
Ik liep ongetraind mee, kwam halfdood in 58 minuten over de streep. Na mij kwamen er niet veel lopers meer binnen.
Maar ik was verkocht, vond het, ondanks de verschrikkelijke spierpijn, die ik nog dagen voelde, zo leuk, dat ik voor mezelf ging trainen en uiteindelijk lid werd van De Spartaan.
Sindsdien, tienduizenden kilometers, ontelbare wedstrijden en vele versleten schoenen verder, is het hardlopen een deel van mijn leven.

Wat betekent De Spartaan voor jou?
Door alles wat ik in de loop van de jaren voor de club ben gaan doen, zou je haast denken, dat het teveel wordt. Maar dat ervaar ik helemaal niet zo. Ik sta altijd met heel veel plezier op de baan en loop met hetzelfde plezier mee met de duurloop. Het samenstellen van de trainingen daagt me uit en stimuleert mijn creativiteit. Trainingen mogen geven is me heel dierbaar en ik ervaar waardering voor mijn inzet.
Het afgelopen jaar was natuurlijk helemaal niet leuk. Dan merk je pas, hoe belangrijk je club is, wat een vreugde het allemaal brengt en wat je mist in zo’n crisissituatie.
Door het maken van wekelijkse nieuwsbrieven heb ik het afgelopen jaar geprobeerd lopers verbonden te laten blijven met onze club.
De Spartaan is een fijne club, die je letterlijk en figuurlijk harder laat lopen en die veel meer betekent dan wat rondjes lopen….

Wat zijn jouw vrijwilligerstaken bij De Spartaan?
Nou volgens mij heb ik die al genoemd!
In 2017/2018 heb ik samen met heel veel andere Spartanen meegeholpen aan de verbouwing.
Een geweldig leuke periode, waarin ik ervaarde hoeveel mensen De Spartaan een warm hart toedragen. Tsjonge, wat werd er ongelofelijk enthousiast en hard door jong en oud gewerkt.

Heb je nog andere hobby’s?
Naast hardlopen, trek ik er minimaal 1x per week op uit vaak met mijn middelste zoon, voor een tochtje op de racefiets. 
Verder hou ik erg van muziek. Ik heb een grote muziekcollectie van vooral sixties-, seventies en bluesmuziek.
Naast de muziek ben ik een grote liefhebber van speelfilms. 
In de coronatijd heb ik flink de ‘achterstand’ in het kijken van mijn DVD-collectie (3000 titels) wat kunnen inhalen.  

Wie is jouw sportieve held?
Als jonge jongen was ik erg onder de indruk van de Tsjech Emil Zatopek. Hij was winnaar van drie gouden medailles (5km, 10 km en de marathon) op de Spelen van Helsinki in 1952. Op latere leeftijd werd hem en zijn vrouw door het communistisch regime het leven verziekt, omdat zijn mening niet echt strookte met wat de partijleer dicteerde.

Nu ik ouder ben, heb ik eigenlijk geen helden meer. Ik kan sportmensen wel bewonderen hoor, maar de echte helden zijn voor mij toch de mensen, die zich belangeloos inzetten voor hun club en nooit nee zeggen, als hen iets wordt gevraagd.
Een van die helden was bijvoorbeeld mijn, in december 2020 overleden, zwager Kees van Ruiten.

Heb je nog tips voor Spartanen die nog geen vrijwilligerswerk doen?
Van vrijwel iedere vrijwilliger hoor je, als ze iets zijn gaan aanpakken bij De Spartaan, hoe leuk het is en dat ze niet gedacht hadden, dat ze het zo leuk zouden gaan vinden.
Het woordje ‘werk’ is als je het over vrijwilligerswerk hebt, ook helemaal niet op zijn plaats. Het is geen werk, het is een activiteit, die je vaak veel plezier geeft en je meer betrokken laat voelen bij je club. Ook al is het maar een uurtje per maand, je inzet wordt enorm op prijs gesteld. 
Vele handen maken licht werk en houden de vereniging draaiende…!