Op donderdag 28 september trof ik twee enthousiaste vrouwen in het Spartaan-clubgebouw, die gedurende het dubbel-interview van bijna 2 uur meer gemeen hebben met elkaar dan je misschien vooraf gedacht zou hebben.

Ter inleiding:

Janny Dofferhoff heeft voor haar meer dan 20 jaar inzet voor de Commissie Recreatie-atletiek, de kantine en vooral het wedstrijdsecretariaat de “Wandelstok” -wisselprijs van 2023 mogen ontvangen.

Joël Langelaan is sinds 2016 trainster bij de jeugd van de Spartaan, en de laatste jaren ook kampstaflid. Zij verdiende dit jaar ”De Sleutel”, de waarderingsprijs voor dé jonge vrijwilliger van De Spartaan.

Beide dames konden door verschillende omstandigheden zelf niet aanwezig zijn op de vrijwilligersdag van 17 september, waar normaliter de prijzen worden uitgereikt. De volgende dag zijn de prijzen bij hen thuisbezorgd. Zie de foto’s.
 

Omdat Janny en Joël elkaar niet kennen, laat ik hen eerst aan elkaar voorstellen.

Janny: ik ben 58 jaar, geboren in Katwijk. Bij De Spartaan ben ik betrokken sinds 1998 als recreant, niet lang na de geboorte van Thijmen (nu trainer bij de junioren). Tijdens de zwangerschap van Joost stond mijn lopen op een laag pitje, maar daarna kwam ik weer terug. Alle kinderen zijn korter of langer lid van De Spartaan geweest. Ik heb mijn opleiding verpleegkunde gedaan bij het Elizabeth-ziekenhuis te Leiden/Leiderdorp. Daar heb ik tot 3 jaar geleden gewerkt. Voor een nieuwe uitdaging ben ik gaan solliciteren op de afdeling verloskunde in Haarlem. Daar werk ik nu 3 jaar als gespecialiseerd verpleegkundige.

Joël: ik ben 22 jaar en woon in Lisse. Als 6 jarige pupil ben ik begonnen bij De Spartaan. In onze familie werd aan zwemmen gedaan. Omdat ik zoveel energie had, vonden mijn ouders atletiek ook wel wat voor mij. Als C-junior (15jaar) werd door Anthony Ott aan de hele groep gevraagd wie kon komen helpen bij de pupillentraining. Dat ben ik samen met mijn vriendin Annemijn Warmerdam gaan doen. Ik heb vorig jaar de overstap gemaakt naar de D-junioren. Wat opvalt is dat ik vaak de enige vrouw ben, dat mag best wel anders worden. Ik heb een opleiding voor onderwijsassistente gedaan, werk nu in de Kinderopvang in de Zilk. In corona-tijd heb ik ook nog 2 jaar HBO-pedagogiek gestudeerd. Mijn idee is nu om de PABO te gaan doen en juf te worden. Ik vind het leuk om kinderen iets te leren, niet alleen praktische vaardigheden maar ook mentale weerbaarheid.
 

Hoe was jullie reactie toen jullie hoorden dat je een waarderingsprijs ging ontvangen?

Janny vertelt dat ze helemaal verbaasd was. Ze kreeg een felicitatie-appje van Ton Meskers (ook van het wedstrijdsecretariaat), toen ze zelf op een familiedag was tijdens de vrijwilligersdag. Het is typerend voor Janny dat zij dacht: “Er zijn mensen, die veel meer doen”.

Ook Joël was verbaasd. We hebben Joël nog telefonisch gesproken tijdens de vrijwilligersdag en alle aanwezigen hebben luid geapplaudisseerd. Joël vond het overigens wel fijn dat haar inzet gezien wordt. Bijna vanzelfsprekend komt het gesprek op hoe belangrijk het is dat mensen gewaardeerd worden en dat dit wordt uitgesproken. Dat mensen gezien worden (niet alleen om hun prestaties maar ook gewoon om wie ze zijn) is voor een club essentieel, vinden beide vrouwen. Bij allebei zie ik ook een soort bescheidenheid, een bijdrage leveren vinden ze vanzelfsprekend, maar zichzelf verkopen is niet hun ding.
 

Wat vinden jullie leuk aan jullie eigen vrijwilligerswerk?

Voor Joël komt het hoofdthema van mentale ondersteuning bieden weer naar voren. Zij hoopt dat iedereen zich thuis kan voelen en wil daar graag aan bijdragen. Naast de vaardigheden en techniek van atletiek gaat het ook om sociale en psychische ontwikkeling, te leren samenwerken in een groep. Elk kind kan hierbij persoonlijke aandacht gebruiken. Het is fijn om kinderen te leren meer zelfvertrouwen te krijgen door er voor hen te zijn. Er zijn binnen de atletiek bv. ook best wel een aantal kinderen met een rugzakje, en ik vind het fijn als ik hen via de groep goed kan laten sporten en sociaal laten meedoen op hun eigen niveau.

Janny’s taak in het wedstrijdsecretariaat is van andere orde. Maar ook zij is gericht op het sociale aspect. Zo geniet ze van gezamenlijke momenten, bv. wanneer juryleden even een praatje komen maken in het secretariaat. En nieuwe dingen blijven leren vindt Janny ook een uitdaging. In het wedstrijdsecretariaat is de afgelopen 15 jaar best veel veranderd met wedstrijdprogramma’s en electronische verwerking van gegevens.

Beiden roemen de gezamenlijke sfeer binnen de club. Joël omschrijft het welkome gevoel, dat het altijd een feestje is als je langskomt. Voor beiden geldt dat De Spartaan een belangrijk stuk van hun leven is en het voelt als thuiskomen.
 

Welke zaken van het vrijwilligerswerk binnen De Spartaan vind je TOP en voor welke dingen heb je een TIP?

Het is eerst even stil als ik deze vraag stel. Beide dames moeten er even over nadenken. Maar als ze eenmaal beginnen, stimuleren ze elkaar blijkbaar in hun gedachten en komen de tips en tops steeds sneller op tafel.

TOPS:

• Er zijn veel vrijwilligers
• AV De Spartaan is goed in organiseren
• Ik voel mij trots dat ik deel kan uitmaken van een geöliede machine
• De Spartaan voelt voor mij als thuiskomen, een soort familie
• De vibe is positief, er heerst een goede sfeer
• Veel mensen hebben iets over voor De Spartaan (voorbeeld: hoe snel de leningen voor de sportzaal in 2018 rond kwamen)

TIPS:

• Je realiseren dat we allemaal voor hetzelfde doel bezig zijn
• Communicatie tussen mensen en groepen
• Iedereen verdient een complimentje, aandacht voor elk individu (ook degenen die een iets andere benadering nodig hebben)
• Respectvol met elkaar omgaan

Wat willen jullie zeggen tegen leden die NOG geen vrijwilligerswerk doen bij De Spartaan?

Deze positief ingestelde dames komen met een mooie serie opmerkingen.

“Het begint met gewoon een keer proberen, begin met iets kleins en het kan je veel brengen”. Zoals Janny aangeeft, heeft ze daardoor destijds ook oppas voor hun kinderen via de Spartaan kunnen regelen. Soms zit de start in een klein moment. Dit voorbeeld betreft Nederlands Junioren Kampioenschap in Lisse. Door “die lange man” (Piet Ruigrok) werd bij alle leden gevraagd om te komen helpen. Dat was voor Janny aanleiding om in 2003 dat weekend te gaan helpen bij de wedstrijdatletiek, terwijl ze zelf echt geen wedstrijdatlete was. Bij dit 3-daags evenement werd met 250 vrijwilligers gewerkt, en het leuke was ook dat Piet met zijn commissie ook de jongere vrijwilligers grote verantwoordelijk gaf bv. prijsuitreiking en call-room (meldingsplaats voor atleten). Volgens Janny en Joël geeft De Spartaan veel kansen om je talenten te ontwikkelen. Joël vult nog aan dat er voor iedereen wel een plekje of een taak is. Want niet iedereen realiseert zich hoe divers en vrijwilligers-intensief de atletieksport is.
 

Hoe ziet AV De Spartaan er over 10 jaar uit? Wat denken jullie? Wat hopen jullie?

De hoop en de zorgen wisselden elkaar af in het gesprek. Ik heb achteraf geprobeerd het een beetje te rangschikken voor het overzicht. Het leuke in het gesprek was dat deze dames elkaar echt inspireerden in het nadenken over mogelijkheden. Een mooi voorbeeld van samenwerken.

HOOP EN ZORGEN – met tips:

• Dat de vereniging SAMEN blijft uitstralen, en dat daarbij de 3 groepen (recreatie- wedstrijd-jeugd) meer samenkomen. De vraag is wel of het verenigingsleven zoals nu blijft bestaan. Zowel Janny als Joël geven aan dat zij denken dat wij als mensen deze verbondenheid nodig hebben en dat dit ook blijft.
• Dat er groepsgevoel gecreëerd wordt, want dat maakt dat een groep samen de schouders onder iets gaat zetten. Een hechte groep blijft ook langer samen meewerken. Dit geldt zowel voor jongeren als ouderen.
• Dat er bij taken/functies altijd een achterwacht of tweede is, die ook weet hoe het geregeld is. Janny geeft als voorbeeld dat zij en Ton (Meskers) beiden goed weten hoe het wedstrijdprogramma werkt, en zij voor elkaar kunnen invallen. Dit laat ook de kwetsbaarheid zien bij een aantal taken waar iemand alleen voor staat, zoals bv. Ronald Pieterse, die het afgelopen wedstrijdseizoen de jury-coördinatietaak té veel alleen heeft moeten opknappen. Daarbij had hij vaak of iets té weinig mensen óf afzeggers, moest hij meermalen om extra assistentie vragen en op de wedstrijddag nog aanpassingen in het schema maken. Zo’n taakverzwaring vermindert het plezier in je vrijwilligersfunctie.
• Dat er voldoende vrijwilligers blijven. Er zijn nu veel mensen met jarenlange ervaring.

Dat vraagt aandacht voor hoe de oudere generatie meewerkt aan haar opvolging. Belangrijk is dat een generatie niet zomaar wegvalt, maar al tijdig bezig is met overdrachten, zodat er een goede voortgang kan blijven.

• De zorg om voldoende vrijwilligers voor álle functies heeft ook te maken met het feit dat mensen zich steeds minder willen vastleggen voor vaste specifieke taken, die continu aandacht vragen.
• Aandacht voor trainers om hun kwaliteiten te blijven verbeteren, bv. via gezamenlijke bijscholing, waar je van elkaar kunt leren. Joël benoemt dit ook als aandacht voor jeugdtrainers, wanneer er een overstap wordt gemaakt naar een andere /oudere leeftijdsgroep. Enerzijds kan je natuurlijk zelf je vragen stellen om ondersteuning te krijgen. Anderzijds is het ook prettig als er vanzelfsprekend aandacht is bij zo’n overstap, los van het feit of je sportdiploma’s hebt of niet.
• Jongeren moeten/mogen tijdig gevraagd worden om te helpen bij dingen die ook een beetje bij hen passen. Van daaruit ontwikkelt zich het gesprek in de richting dat het voor jongeren ook goed is om te weten wat er allemaal aan vrijwilligerswerk is. Een website met vacatures alleen voldoet hier niet in (ook niet voor de volwassenen overigens). Zo wordt ook het idee genoemd om in quiz-vorm tijdens een CD-jeugdweekend (MIR) in oktober daar vorm aan te geven.
• Een gezond evenwicht tussen vasthouden en loslaten. Dat oudere generatie ook dingen mag loslaten. Het is belangrijk dat werkwijzen ook aangepast kunnen worden in de loop van de tijd.

Bij een terugblik op dit interview concludeer ik dat het vooral een prettig gezamenlijk gesprek was, waarbij veel ideeën op tafel kwamen. Ik kijk er met veel plezier naar terug en hoop dat beide dames net zo genoten hebben als ik.

Bedankt voor jullie openhartigheid, Janny en Joël.

Lenie van der Poel